Days in paradise

Voor het eerst met Air Asia
Zaterdagmorgen was het vroeg dag, 6 uur ging het wekkertje. We hadden net genoeg geslapen om de jetlag weg te houden tot de genadeklap diezelfde avond.
Maar we waren allen energiek en keken uit naar het moment dat we tussen de palmbomen de cocktails al proostend tegen elkaar zouden klinken.
We zouden eigenlijk om 9 uur vertrekken. Maar bij het inchecken werd ons meteen het slechte nieuws verteld, er was een delay en de vlucht stond nu gepland voor 10 uur 20. Meteen dook het volgende probleem op: halen wij de aansluiting met de boot vanuit Surat Thani naar Koh Phangan dan wel? Niemand kon het ons vertellen.
Ik verzon allerlei alternatieven.. eventueel via Koh Samui naar Phangan, misschien in Surat Thani blijven? Geen aanlokkelijk idee, maar we hadden verder echt geen flauw idee hoeveel boten er op welke tijden richting ons paradijs vertrokken.

Go with the flow, eerst die vlucht maar eens overleven. Voor het eerst met Air Asia, voor 199 baht per persoon (dit is ongeveer 4 euro). Een afstand van 900 kilometer afleggen voor zo'n luttel bedrag.. voor ons nederlanders natuurlijk een aantrekkelijk idee.
Bij de gate ontmoette ik een thais meisje, haar naam is Lek, die na een jaar in Amerika nu nog 2 uur van thuis verwijderd was. We besloten gezamenlijk te wachten. Ze vertelde ons over de arbeidsomstandigheden voor vrouwen in Thailand, over haar ervaringen in Amerika en over lekkernijen die ze leerde te eten. Haar verslaving aan Chocola sloeg een brug voor het leven!

Ze gaf ons tips over hoe te reizen naar Koh Phangan, en verder over welke markten we moesten bekijken in Bangkok. Thank you Lek for your kind help and friendly smile! A picture of you and us together will be on this site soon.

Uiteindelijk vlogen we. Een prachtige vlucht langs de zuidwest kust van Thailand. Hua Hin, Chumpon.. we herkenden ze niet maar we weten dat we daarlangs met de trein gegaan zijn, een paar jaar geleden. En ergens op zo'n strand lag ik ook ooit eens heel eenzaam te zijn tot twee engelse seniore mannetjes zich over me ontfermden, me de twist leerden en lieten zien dat het mogelijk is om 50 jaar best friends van elkaar te zijn.

Hoe ver kan dat eiland zijn??
Toen we landden in Surat Thani hadden we eigenlijk nog geen idee hoe de rest van de dag er uit zou zien. Maar we wilden absoluut de snelste manier om naar Koh Phangan te komen, daar vinden!
Lek belde de Thaise VVV en ontdekte dat er een boot ging vanaf een pier 60 km van Surat Thani af. Met een snelle prive taxi zouden we dat wel redden. Een kaartje was snel gekocht en we konden gaan.

In het plaatsje Don Sak stapten we op de ferry. Er was geen wolkje aan de lucht, het was warm, maar het vooruitzicht om al over 2,5 uur op Koh Phangan te zijn hield ons op de been. Dom dom dom, natuurlijk hadden we nooit zo optimistisch moeten zijn met Edje bij ons.
In het ruim van de ferry stond een vrachtwagen, volgepakt met ons onbekend gebleven goederen. Hij zou de wal op moeten, maar dat lukte steeds maar niet. Na de steile oprijdplank kon hij de bocht niet krijgen naar de wal. Na een paar keer proberen begon de eerste Thai zich ermee te bemoeien.
Na een kwartier stonden er vijf thai omheen, aanwijzingen te geven maar het hielp natuurlijk niets. Na nog een kwartier stonden er wel drie wagens omheen te brommen en inmiddels was het havenpersoneel ook al op de hoogte. Ze zouden hem er wel uitslepen, of duwen, of 1 of ander thais truukje verzinnen zodat het onmogelijke mogelijk werd. En wat ons betreft mochten ze daar best wel over nadenken, maar niet te lang meer please.
Half drie en het leek er niet op dat we ooit nog weg zouden komen daar.
Kwart voor drie en er stond niemand meer op de kade. Hadden ze het opgegeven?
Drie uur kwam er een sleepwagen, of iets wat daar voor door moest gaan. Met een dik touw en een haak. Dit leek hoopvol.
We hoorden ineens een intens gebrom in het ruim en ja hoor, daar verscheen eindelijk dat klereding.
En nou dat anker in en wegwezen hier! Too much Donsak voor de middag.

We probeerden al kaartende onze vertragingen van die dag te vergeten, maar het was snikheet aan boord. We wandelden, dronken, aten en uiteindelijk sliepen we de tijd maar weg.

Koh Phangan in zicht!
Daar werden we graag voor wakker, hoewel steffan er wel wat moeite mee had
Om half zes zetten we totaal uitgeput maar gelukkig voet aan wal. De taxi naar First Villa was gauw gevonden. Het strand waar we aan zitten is vlakbij de pier. Om kwart over zes lagen we in onze zwemkledij in het heerlijke water van een bijna prive-zwembad in ons resort. Alle tegenslag, stof en hitte van die dag spoelde van ons af.

Morgen verder. We zitten nu in een internet cafe aan het wereldberoemde strand Haad Rin, HET strand van de full moon parties. Maar we zijn moe en we hebben nog een erg onbegaanbare steile weg af te leggen naar Baan Tai..