Overleven na de tsunami

De andere kant van het eiland
Gisteren zijn we opgehaald bij het Dream Team Resort en werden we naar de andere kant van het eiland gebracht. We hadden een ander resort geboekt en zaten met de vingers gekruist in de songtaew. Hopen dat het geen verkeerde gok is geweest om te verkassen.
We reden vlakbij het dorp een zandweg af en kregen bange vermoedens.. Alles vooruit betaald en de rest van onze vakantie in handen gegeven van een horecaonderneming waar we weinig details van kenden..
Ingesloten door de zee
Op een gegeven moment reden we over een smalle strook zand met links en rechts van ons de zee. En hier zagen we voor het eerst echt wat de tsunami hier heeft aangericht. Bomen compleet ontwricht, met de wortels bloot dwars over de weg. En het leek net of die gebeurtenis van alweer meer dan een jaar geleden alles tot zwijgen had gebracht. Geen paradijselijk uitzicht op zee, weggeslagen.
Restaurant in het zand
Bij het resort werd het ons duidelijk dat hier heel hard gewerkt werd om er weer boven op te komen. Deze punt was het hardst geraakt. Een deel van het park draaide gewoon, maar ernaast werd opnieuw een restaurant gebouwd. Het oude was compleet verdwenen in de golf. Alleen de fundamenten staan er nog maar en daar bouwen ze een nieuw gebouw bovenop. De receptie is in een soort houten keetje en de ontbijtzaal is niet meer dan een paar teakhouten stoelen in het zachte zand, overdekt met een partytent. Vanaf die eetplek overzie je zeker de helft van de westkust van het eiland, alweer een prachtig plaatje.
Plastic op de deurklink
Het huisje is superde luxe en eigenlijk de beste tot nu toe. Waarschijnlijk zijn wij de eerste gebruikers. Het plastic hangt nog over de lichtknopjes en de deurklinken. De mensen zijn vriendelijk en strijdvaardig en juist daarom hebben wij absoluut geen klachten over wat dan ook.
Vanmiddag sprak ik even met de eigenaresse en ze vertelde dat het park op 10 december 2005 weer open is gegaan, na een jaar hard werken. De eerste gasten hadden geholpen met het opnieuw aanleggen van de tuin en het opruimen van de laatste dingen. Het is echt heel gek om daar te zijn, zo boven op de historie. Maar je voelt het ook nog, op de een of andere manier. De mensen van het resort zijn er nog heel erg mee bezig.
Vanavond liet de eigenaresse ons een foto zien van een prachtig meisje, volgens mij nog geen 16, dat op het resort was omgekomen. Echt rillingen kregen we er van.
Save the elephants
Behalve ons verwonderen over de effecten van de tsunami doen we ook nog wel es wat anders, of eigenlijk Johan en Steffan. Die boekten voor vanmiddag een jungletour en een elephant trek. De olifanten, die werkloos werden na het kapverbod op tropisch hardhout, zijn verplaatst naar toeristische plaatsen in Thailand en kunnen nu toch nog aan het werk als attractie. Het project heet ' save the elephants' en de premier heeft er veel waardering voor gekregen. Jammer dat ie voor de rest zo corrupt is maar goed.
Het was een aparte ervaring, maar helaas niet zo jungle-achtig als ze gehoopt hadden. De trek ging over een vaak bereden zandpad met hier en daar een bossige omgeving. De hike daarna door een stuk tropisch regenwoud was een stuk interessanter. Helaas had de gids erg haast en hadden ze nauwelijks tijd om foto's te maken. Het doel van de hike was de beroemde tigercave. De gids was niet genegen om er enige uitleg over te geven, maar toch vonden ze het wel heel leuk om in de grot af te dalen en er in te klimmen.
Hallo? Wildlife?
We hadden bij het andere resort een afgestript slangenvel van bijna 5 meter zien hangen en het verhaal erbij was dat een oom van een barman deze was tegengekomen in diezelfde jungle, en hem eigenhandig koud had gemaakt. Dat zijn wel de verhalen waardoor je geinteresseerd raakt in het wildlife op Ko Lanta. Maar het enige dat Steffan en Johan gezien hebben is een enorme spin.. Tja.
We gaan nog een snorkeltrip boeken naar Ko Rok, en misschien nog een eilanden toer. Wat me ook geweldig lijkt is een paardrijles met daarna een rit over het strand en een stuk door het regenwoud. Dat zijn echt de dingen die je hier kan doen.
Smoke? ja.. cigarettes.
Ko Lanta is echt wel een bijzonder eiland. Het is een beetje een vrijgevochten bende eigenlijk. Waar je in Thailand het woord drugs of hasj niet eens in je mond moet nemen, hier vragen ze aan de bar of je misschien ook een smoke wil? Geen politie natuurlijk. De eilanders gaan gewoon een beetje hun eigen gang, hebben hun bezigheden met de toeristen en op zee of in de jungle.
Verder shoppen we ons hier suf! Morgen gaan we naar een grote hal met alleen maar houten artikelen, handbewerkt. Misschien gaan we nog wel een pakketje opsturen. Het andere is veilig en wel aangekomen!
Beetje heimwee
Marijn begint de laatste dagen vaker over thuis te praten. Hij weet nu dat we over 6 dagen in Bangkok zijn, en het eerste vliegtuig daarna is naar huis. Hij wil met zijn pijl en boog spelen en Jeroen en Gerjan verblijden met een cadeautje. Hij mist de kinderen in zijn klas ook wel, en opas en omas natuurlijk. Hij heeft een nieuw pak en die wil hij ook aan iedereen laten zien. Morgen zetten we alvast een fotootje erbij.
Zijn nieuwste toeristen-engels & thais: dank jou ferrie mous. Kap koen kap. En dat zegt ie dan alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.