Hernieuwde ervaringen

Is het echt waar?

Elke morgen sta ik hier op met een gevoel van ongeloof. Is het echt waar? Ben ik alweer en nog steeds in dit paradijs?
We worden steeds vroeger wakker. Als ik mijn ogen open doe en daarna het gordijn, kijk ik vanuit mijn bed naar een bountyplaatje. Palmen, wit strand en een helderblauwe zee. Een plaatje waar verschillende namen bij horen. Perhentian Islands, Phuket, Ko Samui, Ko Lanta, Hua Hin. Het verveelt echter nooit. Het is vertrouwd maar altijd boeiend en aantrekkelijk.

We kijken ook door de ogen van Linda en Edward heen weer opnieuw naar Thailand. De dingen die ons bij eerste bezoeken opvielen, zijn voor ons al zo gewoon en vanzelfsprekend dat we ons niet meer verbazen. Het electriciteitsnetwerk dat van touwtjes aan elkaar hangt, de eenvoudige huisjes, het drukke verkeer.

Ook hen valt het op dat de Thai zo vriendelijk en behulpzaam zijn. Zo bescheiden in hun doen en laten. Ze doen alle moeite je te begrijpen, maar soms falen hun goed bedoelde pogingen. En dan kun je niet anders, dan je ergernis toch maar verbijten en met veel geduld opnieuw uitleggen wat je wilt. Er is altijd een glimlach, soms als een ondoordringbare muur, soms als een opening naar hun onzekerheid, maar meer dan eens een alles vergevende vriendelijke omhelzing. 'Aim solly' (ja, het is geen grap, aziaten hebben echt moeite met de r)

Zoek de verschillen
Koh Phangan is zeker een ander eiland dan Ko Samui, maar de sfeer vind ik te vergelijken met Ko Lanta. Relax man, alles hoeft niet nu maar kan morgen ook. De natuur is hier alleen een stuk grilliger dan op Ko Lanta.
We reden gisteravond vanuit Ban Tai naar Haad Rin, om er te eten. Op de kaart leek het een soort zelfde ritje als van hier naar de ferrypier. Een ritje van hooguit 10 minuten.
De chauffeur vroeg het dubbele en ik met mijn grote mond ging er toch nog even tegenin. Durfde te beweren dat het eenzelfde ritje was naar Thongsala (same same).. Nou dit was dus echt ' same same but different'!

Een serie steile berghelling begon al om de hoek van het resort. We zaten in een 4wd, en een nieuwe ook, maar hij had echt moeite met zowel klimmen als afdalen.
Sommige hellingen waren zo steil, dat je vanuit de auto niet eens de volledige helling zag.. dan zou je er rechter boven moeten staan en verder proberen te kijken. Scary!

Na 20 minuten met zweet in mijn handen te hebben gezeten gaf ik aan de chauffeur toe dat dit inderdaad wel het dubbele bedrag waard was. Solly!

The graziest place to be!
Haad Rin is het strand, waar de full-moon party is geboren. Ik las in een gidsje dat het ooit begonnen is als een verjaardagsfeest van iemand. De groep vrienden die toen tijdens volle maan hadden gedanst en gedronken, besloten bij iedere volle maan opnieuw een feest te houden, ook al was er toevallig niemand meer jarig. Er kwamen steeds meer mensen, ook mensen die ervan hoorden maar niet uitgenodigd waren. En zo groeide het feestje met de ballonnen uit tot een gigantisch event, waar meer dan de helft van de bevolking van Koh Phangan momenteel van leeft!

Het dorpje eromheen is een backpackers settlement. Guesthouses, restaurants, internetcafe's en souveniershops, bookexchange, ATM's (geldautomaat) en de onmisbare 7-eleven. En op straat lopen alleen maar westerse mensen. Het sprak ons allemaal niet echt aan, raar maar waar, want wees eerlijk: in hoeverre is dit dorpje anders dan Khaosan Road in Bangkok?

De restaurants waren erg lawaaierig en speelden in op de honger naar calorieen..pasta's, pizza's, taco's. Ergens in een zijstraatje, verstopt, zat een rustig, ruim en thais restaurant. Daar kwamen we na die stortvloed van massaconsumptie een beetje tot onszelf.

We hebben nog even een blik geworpen op het partystrand. Thonson Road heet het. Bij driekwart maan lag het er maar verlaten bij. De discotheken en bars rondom waren open voor het grote publiek, en hier en daar had een toerist besloten te verdwalen in die grote lege ruimte. Het was een lachwekkend contrast, de eeuwigheid van de zee en de hype-achtige kustlijn.
We hebben de ansichtkaarten gezien van de parties. Het ziet er dan zwart van de mensen die een hapje nemen van een drug, een cocktail of elkaar.

Geef mij maar een goed boek, een lekker ligbedje, een cocktail en wat springrolls op zo'n strand. Mijn idee van uit je dak gaan.

We willen NIETS
En dat is ook zo'n beetje wat we doen. Wetende dat er straks weer een drukke tijd gaat komen voor ons allemaal, (Arjen heeft zijn been gebroken, Steffan en Edward zullen zijn werk overnemen en de bijdrage van onze mannen in het gezin zullen door de vrouwen worden overgenomen, zo werkt dat) doen we ons nu tegoed aan de zon en de rust.
We staan op, genieten van een amerikaans of thais ontbijtje, en nemen daarna een duik in het zwembad. We zwemmen een baantje of 20, of we dobberen wat rond op een luchtbedje.

We lezen boeken (Nicci French, Dan Brown) en laven onze dorst met Melon Shakes.

De reisdagen waren vermoeiend en indrukwekkend. Hier staat de tijd stil. Op dit moment krijgt Steffan een massage en vandaag volgen we allemaal.

Morgen gaan we snorkelen rond Ko Tao. Dat is het eiland waar Steffan en ik(met Marijn in de buik) vijf jaar geleden waren, en de haaien ons achtervolgden (ieks). Heeft Marijn weer wat te vertellen op school, want dit is zijn favoriete verhaal rond zijn geboorte.
Verder gaan we naar Nang Yuan, een eiland waar we de vorige keer ook al heel graag heen wilden. Nu hebben we de mogelijkheid en we verheugen ons er zeker op.

Foto's uploaden lukt nog niet, helaas. We hebben een snellere verbinding nodig.. solly... Bedankt iedereen voor de berichtjes. Ondanks de korte tijd dat we van huis zijn is het toch weer even heerlijk om te lezen!