Zip it shrimpy

Dinsdag, onze trouwdag, stonden er drie activiteiten gepland. Achteraf bezien één teveel maar daardoor hadden we eigenlijk geen tijd om te twijfelen over de waaghalzerij die we die dag aan zouden gaan. 

Vanuit het River Camp bezochten we eerst Hell Fire pass. Het stukje spoorlijn, dwars door de bergen, dat zoveel mensenlevens heeft gekost. 

Er was net een oefening bezig voor een herdenkingsceremonie voor Anzacday, een soort ‘4/5 mei’ voor Australië en Nieuw Zeeland. Vele soldaten uit oceanië kwamen om op deze plek en eigenlijk heeft Australië er vooral voor gezorgd dat dit stukje historie weer toegangkelijk werd voor het grote publiek. Het park was erg veranderd sinds de vorige keer. Er werden nu zelfs toeristen rondgereden in golfkarretjes (japanse toeristen. Hoe wrang). Maar lopend in de hitte ervaar je toch het meest de ‘hel’ van deze Pass. 

Rond het middaguur kwamen we aan bij de Tree Top Zip Line. Eén van de meest uitgebreide ter wereld. Het parcours heeft een combinatie van zip lines (kabelbanen), canopy’s (touwbruggen maar dan de survivalversie, dus geen aanééngesloten planken maar losse planken op afstand van elkaar) en stalen koorden waarover je van de ene boom naar de andere schuifelt. Meerdere keren tijdens het parcours dacht ik; wie heeft bedacht dat we dit zouden doen (ik) en waarom in godsnaam 😀. Maar wat gaaf dat we het gedaan hebben. Het engste om te doen, daar hoog in die toppen, was veelal het van de ene baan op de andere stappen.

 Dus van zip naar koord of van canopy naar canopy. Want die wisseling van banen gebeurde allemaal op uiterst smalle platforms en je hebt het nogal druk met het verwijderen van de haken van de ene baan en het bevestigen aan een andere. Eén misstap en je bungelt aan 1 haak ergens beneden aan de boom. In een ongetwijfeld genante en ongemakkelijke pose. De angst om te vallen is het allergrootst als je je over moet geven aan slechts de haken en je voeten op moet tillen, het loslaten van alle vastigheid. En je dan laten gaan. Zzzzzzip! Naar de overkant. 

We waren zo trots op onszelf!! 

Nog nauwelijks bekomen van de Zip Line stapten we in de bus voor onze laatste stop van die dag: de Erawan watervallen. 

Dit is de zesde keer dat ik in Thailand ben, nog nooit bezochten we deze toch echt wel beroemde watervallen. 

Uiteraard gewaarschuwd dat het water wel eens laag zou kunnen zijn, verheugden we ons er toch op. Het was inmiddels een prachtig aangelegd park geworden en erg druk. Ik weet nog dat in de Lonely Planet stond, dat je gewoon met een public bus kon en dat je dan even aan de chauffeur moest vragen om je er uit te gooien bij het pad dat naar de waterval leidde. Nu, met slagbomen aan de poort, een registratieformulier, restaurants en overal bordjes met ‘prohibited dit’ en prohibited dat’ lijkt dat erg lang geleden. 

Maar niettemin; mooi! Het was een hele klim naar het vierde niveau (van de in totaal 7) en net toen we aankwamen klonk het fluitsignaal van de opzichter. We moesten het park alweer verlaten! No swim today. 

We waren erg moe, het was mooi geweest vandaag. Norra bracht ons naar onze accommodatie: Boutique Rafts aan de River Kwai. Wederom een prachtige plek waar je je niet anders dan de koning te rijk voelt. 

We verheugden ons op het favoriete onderdeel van de dag: thai food! Zo luxe dat je 2, 3 x per dag het allerlekkerste eten dat je kent kunt eten! Maar daarover later veeeel meer 😀