Limestone rocks en ‘behind the scenes of...’

Een tocht over het Cheow Lan Lake, dat is ongeveer wat je gedaan MOET hebben als je in Khao Sok bent. 

Die stond ook voor ons op het programma. 

De avond ervoor zaten we tot een uur of acht op zich heerlijk bij het restaurantje van het resort. We genoten relaxt van onze pad thai en fried Rice, toen er ineens een groepje van 6 de ruimte kwam innemen in het verder zo rustige jungleresort. Vier Europeanen, en twee Aziaten. Nederlanders. Hoe met name de mannen binnenkwamen irriteerde me van moment 1 af aan. Daarvoor ben ik natuurlijk niet op vakantie, maar het overvalt je soms. Het is mijn allergie voor met de borst vooruit lopende types, en alle gedrag wat m’n acute vooroordeel, dat ik liever kwijt dan rijk ben, vervolgens tientallen keren gaat bevestigen. Zo met personeel praten alsof ze de eigenaren zelf zijn. Aanwijzingen geven, over waar iets moet staan of wat er moet gebeuren (even deze tafel hier klaarmaken aub, we zijn met zes hele brede en belangrijke peoples). De man met wat langer haar flipte het al heen-en weer lopend (ruimte! Ruimte!) naar achteren. Why. Ze hadden een camera bij zich en flink wat bagage. 

Het was al wat later op de avond, en het bedienend personeel kwam ons zeggen dat de keuken snel zou sluiten. De Aziatische vrouw van het gezelschap kende overduidelijk de weg in het resort, en de begroetingen waren hartelijk en luidruchtig. Vervolgens ging het personeel rennen om het bestelde eten voor het groepje klaar te maken en te serveren. Ik dacht dus, dat ze dat deden omdat de keuken zo dicht ging en het personeel naar huis wou. Maar nee, het volgende uur werd het ene na het andere gerecht op tafel gezet, alsof er geen einde kwam aan hun eetlust en het tonen van hun decadentie. Van elk gerecht even een hapje, maar er gingen ook weer schalen nog met eten erop terug naar de keuken. Bah. 

De Aziaten gingen ‘vroeg’ naar bed maar de Nederlanders waren in voor een feestje. Qua rumoer zou je zeggen dat ze denken dat ze er alleen zaten. Er ging nog bier in en dat smeerde de kelen nog eens extra voor het spel dat ze gingen spelen, een soort triviant achtig iets op hun telefoons. De antwoorden werden naar elkaar geschreeuwd en de apen op de hoogste limerock kregen mee welk team er aan de winnende hand was. De meisjes giechelden als studentes, terwijl ze volgens mij de traditionele backpackleeftijd al hadden overschreden. Ergens tussen de dertig en de veertig. De relatie leek mij werk, maar ze deden zo overdreven tegen elkaar dat ik me afvroeg wat ze in godsnaam naar elkaar aan het bewijzen waren.

De volgende ochtend was ik het machochisme alweer een beetje vergeten, en eenmaal op het prachtige meer, op weg naar 1 van de mooiste natuurgebieden op aarde, schaamde ik me niet meer om mede-Nederlander te zijn, maar voelde ik me slechts een wereldburger, verwonderd om al het natuurschoon. 

De ene limestone rock is de andere niet. Beslist niet! De vormen zijn allemaal uitzonderlijk, leveren weer eigen unieke mooie plaatjes op, tegen de achtergrond van een felblauwe of een wolkenlucht. Soms bijzonder gegroepeerd. Alsof ze gerangschikt waren, om meer symmetrie in het plaatje te krijgen.

 Na de schitterende toch over het meer stopten we voor lunch bij een drijvend restaurantje. De lunch stond al klaar, een deel was dus koud  maar niettemin smakelijk (we moeten de Aziaten echt proberen te overtuigen dat we echt niet allemaal tegelijkertijd hoeven te eten als dat ten koste gaat van versheid, temperatuur of kwaliteit). Heerlijke vis, fruit, en een lokale lekkernij: sticky rice with banana! 

We konden kiezen of we een hike zouden doen door de grotten, of zwemmen en kanoën in de baai. We kozen voor dat laatste, te meer omdat de gids al aangaf dat de paden erg glibberig waren na de regenval van gisteren.

Het was een heerlijke middag! We voelen ons zo uitverkoren, dit allemaal mee te mogen maken en aan de kinderen te kunnen laten zien. Romée en Marijn zijn allebei erg onder de indruk van het natuurschoon. 

Onderweg terug begon het te regenen en de boot moest tegen de wind in over het water. We werden dus al gauw drijfnat en koud. 

Toen we aankwamen bij ons hotel was net de stroom uitgevallen (dat gebeurt hier vrij vaak) en we konden dus even niet eten. En geen wifi. Dat scheelde op zich dus waarschijnlijk een herhaling van gisteravond. Maar de sfeer leek ook compleet veranderd in de groep. De twee aziaten gingen ineens aan de andere kant van het restaurant zitten eten en de Nederlanders hielden zich aanvankelijk rustig. 

De avond eindigde echter weer even luidruchtig als de avond ervoor. Ze hadden er zelfs muziek bij en ze wilden het liefst dat iedereen daar naar zou luisteren. 

Toen Steffan vroeg of het op zo’n volume kom dat we onze eigen muziek ook nog konden luisteren, deden ze met tegenzin moeite om zich wat aan te passen. Alleen de blonde dame van het gezelschap probeerde wat fatsoen er in te brengen. 

Bij het ontbijt kregen we pas door, wat dit voor ploegje was. Ze waren van het programma drie op reis. Ik vroeg namelijk aan 1 van de jongens, of de opnames ook ergens te zien zouden zijn. ‘Ja eh, 3 op reis DUS he?’ Nou zo dus was het voor ons dus niet. De blonde presentratrice was er ook bij, maar niemand van ons had haar herkend. 

We waren  getuige geweest van 3 op reis ‘behind the scenes’. Ga zeker kijken wat er van het gebied is opgenomen, maar voor de rest ben ik m’n sympathie voor het programma wel een beetje kwijt...

Khao Sok tubbing in de jungle

Eigenlijk sliepen we best goed in de nachttrein.  Maar zoals wel vaker gaat het verlaten van de trein toch nog chaotisch. Er kwam nog een vrouwtje langs die koffie aanbood. Daar snakten we naar, dus JA, graag, Khap khun kha! Maar vlak daarna kwam de conducteur rondvertellen dat het nog vijf minuten tot het eindstation was. En we moesten onze spulletjes nog inpakken. So far voor een ontspannen bakje koffie in de trein. 

Op het station was het een drukte van jewelste. Iedereen probeert je in een taxi of een hotel te lokken, dus je hebt nauwelijks kans om ergens uit de stroom de koppen te tellen en zeker te weten dat je hele gezin inderdaad op het perron staat. Maar goed, we zeiden gewoon overal nee op, ook tegen iemand die ons gewoon wou helpen. Het verschil is soms moeilijk te duiden. 

De chauffeur die ons naar Anurak Community Resort in het National park zou brengen, stond op een nabijgelegen parkeerplaats af te wachten of we hem wel zouden kunnen vinden. En ja, dat konden we. Ik hoop dat dit weer enige kredieten oplevert richting toeristen. 

Het was ongeveer een uurtje rijden. Het Community Resort ligt vlak naast de hoofdweg dwars door Khao Sok, en in die zin niet, zoals we ons hadden voorgesteld, “midden in de jungle”. Maar wat een belevenis, desalniettemin. 

Het centrale restaurant en lobby bood rondom uitzicht op de limestonerocks en tropengroen. Alles is ‘big’. De bomen, de insecten, de bloemen. 

Het was nog vroeg, en er kon nog ontbeten worden. Met koffie. Het klinkt zo vanzelfsprekend nu maar toch ervaar ik het hier nog steeds wel als een bijzonderheid. Er stond zelfs ricesoup op de kaart. Yummie. 

In het resort sliep ook een gezin uit Nederland die we de avond ervoor al troffen op het station van Nakhon Pathom. Een jong gezin met een jongen van 4 en een meisje van 2. Hoe herkenbaar, hoe ze de kinderen tegen hun slaap aan toch vrolijk probeerden te houden en af te leiden van warmte of andere ongemakken. En het jochie had, net als Marijn toen, ook zijn eigen kleine rugzakje met speelgoed. 

Met de voltrokken epidemie van 7-elevens in Thailand is het echter nu wel eenvoudiger om aan fatsoenlijke luiers, spenen en witbrood te komen. 

We waren best moe van de reis dus een slaapje ging er ook wel in. S middags zouden we gaan ‘ tubben’ op een ‘lazy river’. De plaatjes waren veelbelovend. De rivier waarop getubed ging worden is onderdeel van de jungle. Langs de rivier zijn enige restaurantjes en resorts, maar gelukkig wordt het grootste gedeelte van het park gewoon natuurlijk gehouden en is er niet teveel invloed van toerisme. 

We stapten met kleren en al in de grote band. Bij hoger water kun je je gemakkelijk voort laten drijven, nu hadden we een gids die ons af en toe een duwtje in de goede richting gaf. Er was slechts een geringe stroming. Maar wat ontspannen en wat een indrukwekkende natuur langs de rivier. Oneindige limestone bergen, schitterende en voor mij echt onbekende planten en bloemen, grote Libelles, en hoge palmbomen, lang en dun boven alles uitstekend. 

We bewogen ons compleet ontspannen voort over de bruine, warme rivier. Thuis was verder weg dan ooit.