Het beloofde vervolg

Jamaica in Thailand..
Ja dat restaurant op palen met dat fantastische uitzicht was echt een klein Jamaica in Thailand. De bevolking was even kleurrijk als de vlaggen. Een overjarige hippie met roze sjaaltje en grote roze bril zag zijn bier daardoor denk ik een stuk surrealistischer? Veel beschilderde lichamen.. ik viel behoorlijk uit de toon met slechts 1 tattoo..
Overleven we de middag hier?
Er zat geen enkele structuur in de bouw van het restaurant. Her en der stonden palen, er waren stukken hout van allerlei bomen van verschillende afmetingen als dwarsverbindingen tussen gezet(als er weer es iets op instorten stond ofzo) en helemaal onderaan tegen de berghelling waren een soort houten dozen gemaakt waarvan de buitenste zijkanten open waren geklapt als ramen. Shocking, daar woonden mensen! Er hing heel huiselijk een deken en een handdoek uit het ' raam'.


Afdalen naar de spelonken van het bestaan
Het onvermijdelijke gebeurde, ik moest me losrukken van het fantastische uitzicht dat de natuur ons bood (in alle opzichten) en toch echt toiletteren. Ik had het bordje naar de verdoemenis al gezien, er leidde een trap naar beneden.. en ik had nog gehoopt dat het warme weer me van heel veel vocht zou ontdoen. Maar wat moet dat moet, dus hupakee dan maar.
De ' wc' viel me nog alleszins mee moet ik zeggen.. Het was een pot zonder bril met een emmer ernaast waarmee je de boel kon doorspoelen, of eigenlijk sneller van de berg af kon laten lopen. Maar ze hadden hun best gedaan (hier en daar was zelf iets betegeld om de indruk te geven van een hygienische natte ruimte). Toen ik klaar was gunde ik me een tour door die ondergrondse wereld. Er waren paden op meerdere hoogten tegen de berghelling gemaakt. Er was een provisorische kelder, en verschillende hokjes waar enkelen van het personeel waarschijnlijk hun nachten doorbrachten.
Wat een heerlijk leven!
Als er een comfortabel bedje zou kunnen staan, tja waarom niet? Een heerlijk leven heb je dan toch eigenlijk. Onder je werk wonen, waar je eigenlijk van ' smorgens vroeg tot 's avonds laat het leven hebt waar je jaloers op zou kunnen zijn.. Een schitterend uitzicht, het heerlijkste eten, altijd mensen die het voor je klaar kunnen maken, altijd gezelschap. Het barstte er van de creatievelingen en authentieke types, zoveel was me duidelijk.
Bomen tot de zonsondergang
De ' bar' over de hele lengte van het restaurant was nog leeg toen wij arriveerden, maar vol tegen de tijd dat de zon in de zee zou zakken. Wat een atmosfeer daar, die eeuwige beweging van de zon op de achtergrond, en die dynamiek in dat restaurant. We waren trouwens wel de enige met kinderen en in tegenstelling tot elders hadden ze nauwelijks belangstelling. Het leek mij een teken dat een ieder nog erg met zichzelf bezig was, of zichzelf erg interessant vonden in ieder geval..
Het uitzicht was spectaculair en daar kun je eigenlijk alleen maar zwijgend, diep onder de indruk van genieten.
Dinner time
Mijn excuses voor de vele berichten over het eten, ik zal het nu kort houden: fantastisch. Kinderen genoten van hun rijst met nootjes.

Afscheid van de dag
Toen we in donker in de songtaew stapten, waren de kinderen opgetogen. Hoewel we bang waren dat ze zich zouden vervelen hadden ze het blijkbaar erg naar hun zin gehad. Marijn keek af en toe ook heel stoer uit over zee, als een echte piraat in zijn kraaiennest.
We hadden alweer een geweldige dag gehad.