Limerocks en bijtgrage visjes

Ineens hadden we weer haast
Want we zouden vandaag met de speedboat naar onder andere Ko Phi Phi en een mooie tocht maken langs limerocks (hoe ik dit moet vertalen weet ik niet, maar iedereen kent wel die ene beroemde bij Phuket, zo'n rots die zomaar ineens uit het water steekt..).
Dat haast hebben beviel helemaal niet, vooral de kinderen niet. We zouden om half negen opgehaald worden, maar we hadden nog maar net de broodjes uit de megatooster hier gehaald of er stond al een ongeduldige driver voor het hotel. Het was nog geen kwart over acht! Snel wat gloeiende gloeiende hete eieren naar binnen en hup in de aircon bus
Hurry op de pier
Bij de pier zat een enorme groep eigenlijk alleen op ons te wachten tot we het ontbijt naar binnen hadden gewerkt. Tja sorry hoor... Dus met volle vaart over die pier rennen, met kids, fotocamera en tas met luiers en snel naar de boot.
Op naar het eerste eiland
Maar toen we eenmaal zaten, eersteklas namelijk naast de bestuurder (met kids krijg je hier alles voor elkaar, daarom hebben we ze meegenomen), kon het genieten gaan beginnen.
We gingen eerst naar Khai eiland om te snorkelen. Een sandy beach (echt heel fijn zand, het leek net poedersuiker), limerocks all over the place en een heerlijk zonnetje. We konden daar 2 uur blijven, en ons leek dat een goed begin van de dag. Relaxt.

Steffan en zijn camera
Daar is ie het drukste mee. Voordat we ook maar 1 voet in het zand of in het heerlijke azuurblauwe water zetten, zijn er al zeker 40 shots genomen van van alles en nog wat. Maar er was ook nog van alles te doen.. visjes voeren, haaien bekijken. Dus uit die kleren, weg die camera en het water in.
Wij eten vis, dus de visjes eten ons.
Door stukjes brood te strooien in het ondiepe water hadden we al gauw een hele school geelgroene visjes om ons heen. Een prachtig gezicht. De kinderen vonden het schitterend. Toen Steffan in datzelfde water ging snorkelen, hapten ze hem echter even gretig in de benen als in het brood. Hij hield het snorkelen gauw voor gezien.

Geen hoop meer voor het koraal
Ik liet me natuurlijk niet afschrikken door onschuldige visjes, dus ik heb wel wat langer gesnorkeld daar. Echt bijzonder was het niet, omdat het koraal inmiddels al jaren overleden was. Het vissenrijk blijft boeiend. Zo kleurrijk als de vissen zijn, maar ze lijken echter met die zwijgende, versteende koraalbodem op de achtergrond als operazangers in een cellencomplex. Het klopt gewoon niet.
Eten op Ko Phi Phi
Van Khai eiland gingen we naar Ko Phi Phi. Vijf jaar geleden stond Phi Phi Lay (klein eiland) wel op ons lijstje maar hebben we het niet gedaan. Na de tsunami is het heel vreemd om in de buurt van zo'n eiland te komen. Eerst gingen we eten op Phi Phi Don (groot eiland), bij Holiday Inn. Wat hier ook gebeurd is 26 december 2004, er was echt niks meer van te zien. Een reclamefolder, zo af, zo perfect, en zo mooi.
Aapjes kijken
De middag was behoorlijk volgeboekt.. Monkey Eiland, Phi Lay Cove, Maya Bay (Leonardo here we come).. Maar eerst maar eens aapjes kijken. Het was voor het eerst in mijn leven dat ik een aapje coca cola zag drinken. Het gebeurde op Monkey Eiland.
Invasion from Phuket
Toen we aankwamen, met zijn dertigen of meer, lagen er wat mensen op het strand en de apen sprongen eromheen. Het was een strandje van niks, een meter of drie breed en misschien 40 meter lang. En op dat strand meerde dus die enorme speedboat aan, en hup de ene na de andere toerist met fotocamera sprong gretig op die aapjes af. Het was als een invasie.
Het voelt niet fijn om de natuur zo'n geweld aan te doen.. Met hordes om een aapje heen en van alle kanten werd het gefotografeerd. Af en toe werd er zelfs 1 agressief als je hem niet wat eten gaf. Ik vind het niet eens onlogisch.
Een aapje dat coca cola drinkt, dat is toch wel het toppunt van interventie! Hoe moet ik dit ooit aan Marijn en Romee uitleggen.. ze hebben met hun eigen ogen gezien wat ik nooit voor mogelijk hield.
Big business dankzij Leonardo
Sinds de film ' the Beach' is Maya Bay de hotspot in Thailand. En de regering speelt daar handig (of juist niet) op in. Zet je een voet op Maya Bay, dan kost je dat 200 baht. Of je nu een kwartier, een uur of een dag blijft, dat maakt niet uit. Dus onze gids moest ons teleurstellen, we konden alleen fotograferen en daarna zouden we ons ergens anders aan kunnen vergapen.
Ik denk dat Maya Bay vanaf het strand indrukwekkender is. Om vanaf de boot naar een stukje strand te kijken met weliswaar prachtige rotsen eromheen was een stuk minder opwindend. Ik had echt graag mijn voetstapjes over die van Leonardo heen gezet.. maar ja.
Onvergetelijke zwemervaring
Daarna gingen we op weg naar Steffan's onvergetelijke zwemervaring, op naar Phi Ley Cave. Het was een door rotsen omsloten baai zonder strand, met heerlijk zwemwater. Om zo rond te dobberen, met die torenhoge rotsen boven je, was geweldig.
Jellyfish..
Bij de laatste snorkelstop mocht ik me uitleven. Helaas weer geen mooi koraal maar prachtige vissen in het diepere water. Ook veel jellyfish (kwallen) waar ik echt schrik van had.. ik zwem zelfs met een boog om babykwallen heen.. en die zijn nog geen 2 centimeter in doorsnee. Ik zie ze dus wel! Maar wederom, het vissenrijk is prachtig om te bekijken.. je bent compleet in een andere wereld, door in het water gewoon door een bril naar beneden te kijken.
Moe en voldaan naar Phuket
De kinderen hadden het naar hun zin gehad op alle strandjes, met alle beestjes, en wij waren ook helemaal opgeladen. Wel moe, maar voldaan op de boot terug naar Phuket. Die trip duurde nu een uur, en we dommelden allemaal wel even weg. Ik moest veel terugdenken aan die ene tocht naar Ko Tao, 4 jaar geleden, toen Marijn nog in m'n buik zat. En nu zat dat kereltje zo happy op m'n schoot. Zo groot al. Super
Vertrouwd eten bij Nai Harn
De mensen van Nai Harn Seafood keken al een beetje naar ons uit.. We eten daar nu elke avond en met veel smaak. We proberen verschillende gerechten uit van de kaart en tot nu toe vonden we alles nog lekker (onder andere kip gewikkeld in bladeren en dit geheel gefrituurd..heerlijk).
Het personeel is gek op de kinderen en Marijn en Romee voelen zich er ook thuis.
Over de foto's
We hebben echt ons best gedaan om de foto's er op te zetten.. overgezet op een usb stick waarvoor er aan de achterkant van de pc toch ruimte is (als je wat stekkertjes verplaatst :)) en ook vanaf de camera proberen te downloaden. maar het lukt dus echt niet. Morgen gaan we naar een ander internetcafe en proberen het daar opnieuw... Opmerking op 23/1: het is dus gelukt.......
Over de songtaew
Wat is een songtaew? Eh tja, dat is iets wat we in Nederland niet kennen, en er is dus ook geen woord voor. Maar het is een soort van opgebouwde pickup, met een frame en een dak, en zo lijkt het dus op een busje, en er zitten aan de zijkanten twee lange banken. Ze worden hier ingezet als openbaar vervoer (in Chiang Mai heb je alleen maar songtaews, elk ritje kost 10 baht, dus 20 eurocent), maar particulieren zetten hem ook in als taxi. Je kunt ook een songtaew voor jezelf boeken, kost je wat maar dan ben je wel sneller ter plaatse (zoals ik al eerder vertelde, stelletje afzetters hier..grr).