World's first elephant Hospital

Op zoek naar een bus
We wilden ons niet laten afzetten voor een tochtje naar Lampang, dus hadden we de Lonely Planet gespeld om het busstation en de goede bus te vinden. No way dat ze ons nog wat wijsmaken, wij zijn zelf wijs (tuuuuuuurlijk). We wilden absoluut naar het Elephant Camp in Lampang en niet ergens boven Chiang Mai, waar we van toeristenronselaars zulke enorm goeie verhalen over horen.. Right! Op het Arcade busstation vonden we er 1, aircondinitioned en goedkoop en snel, kortom alles wat we wilden.
Drop off
Bij het olifantenkamp werden we er uit gegooid. Er zijn langs de route geen bushaltes, je kunt gewoon een kilometerpaal of een bepaalde locatie aangeven waar je er uit wilt en de chauffeur onthoudt het voor je. Wel vertrouwen hebben natuurlijk.
Op tijd voor de show
Rond 11 uur kwamen we aan en dat was nog net op tijd voor de laatste ochtendshow. De hele omgeving was weer zo bekend, het leek net alsof ik er pas nog geweest was. Terwijl dat toch echt 2 kinderen en 6 jaar geleden is..
De show van een half uur liet ons zien dat olifanten met bomen kunnen sjouwen en rollen, dat ze Sawasdee Khaa kunnen 'zeggen' en dank je wel, dat sommige kunnen schilderen en anderen muziek kunnen maken. Ik was op zich wel onder de indruk maar ik was het wel met Steffan eens dat het toch een onnatuurlijk geheel was.
Slurfje schudden
De kinderen vonden het uiteraard wel een ' beetje enn', maar ze vonden het toch ook wel indrukwekkend, die enorme beesten zomaar binnen handbereik. We mochten zelfs een slurf geven, maar dat durfde Marijn echt niet. Hij zag ze dan wel niet, maar in zijn fantasie zaten er ook in die slurf vast scherpe tanden ofzo.
Voor Romee was het wel een vertrouwd beeld dat er een rij olifanten aan haar voorbijtrok, waarbij iedere olifant het staartje van de andere vasthield.. "Olifantje in het bos" ..
Op zoek naar het ziekenhuis
Bij de ingang hadden ze ons verteld dat we met een busje naar het Ziekenhuis gebracht konden worden. Die was opgenomen in de route. Dat bevreemdde me een beetje. De vorige keer werd ik op een olifant er naar toe gebracht en niet iedereen mocht er zomaar heen. Maar goed, er kan veel veranderen in 6 jaar.
The elephant with three legs
Hoe georganiseerd de trip naar het ziekenhuis nu ook was, men kon me niet vertellen of de olifant met de drie poten daar ook was. Men begreep bij het ziekenhuis, dat er heel anders uitzag dan in mijn herinnering, echt niet welke olifant wij bedoelden. Terwijl we toch echt op televisie hadden gezien dat hij hier in behandeling was.
Maar hee, dit is Lampang, hier begrepen ze duidelijk minder van de Engelse taal dan in Chiang Mai of Phuket. Dus toch maar steeds proberen met handen en voeten. Letterlijk. Op het laatst liep ik zelf zo'n beetje op twee armen en 1 been, om duidelijk te maken wat ik bedoelde. Rare hollanders.
Non-govermental, dus non-touristic
Uiteindelijk bleek de olifant die we zochten in een ander, tweede hospitaal te zijn dat niet werd gesteund door de Thaise regering. Het lag aan een zandweg, vlak naast het park. Ze wilden ons er wel brengen met het busje vol andere toeristen.
In het hospitaal zelf herkende ik eindelijk een aantal dingen: de kantine waar ik samen met mijn ouders een lunch kreeg van de verzorgers, en de zanderige omgeving waar de betonnen verblijven van de olifanten in lagen. Hier moest ie toch zijn!!
Op elk pad dat we insloegen stond een bord waar op stond dat dit hospitaal niet gesponsord werd en het dus moest hebben van donations van het public en organisaties. Op deze locatie, zo vlak naast het als een tierelier draaiende kamp, kon ik me wel voorstellen dat de eigenaresse dit punt wilde maken.
You are looking for Motala?
Uiteindelijk vonden we haar, de olifant met de drie poten, al zandbadend vlak naast het kantoor van het ziekenhuis. Haar naam bleek Motala te zijn. Ik werd echt helemaal emotioneel toen ik haar zag, het was zo raar. Doordat dit de tweede keer was dat ik op zoek was naar precies die ene olifant, die je eerst op je eigen Nederlandse televisie ziet, is het net alsof je ermee verbonden bent.
Marijn vond het ook heel leuk om te zien, hoewel hij wel op een afstandje bleef.
De eigenaresse die ik ook herkende van tv, kwam naar ons toe en was heel hartelijk. Ze vond het duidelijk heel bijzonder dat we naar Motala hadden gezocht en zo blij waren dat we er nu waren. Romee was vooral ook blij dat we even stil stonden in de schaduw :-)..
We hebben alle informatie in ons opgenomen en gekeken hoe het met haar ging. Ze loopt op haar kunstpoot rondjes in het kamp en dat gaat hartstikke goed. Er hing ook een reportage van haar operatie. Het was de eerste operatie bij een olifant ooit. Ze hadden zoveel verdoving nodig dat ze er 70 mensen compleet mee knockout konden spuiten..
Moe en onder de indruk
Een lid van de staf van het hospitaal bracht ons terug naar de snelweg, waar we moe en helemaal onder de indruk op een bus konden wachten naar Chiang Mai. We hebben een flinke donatie gedaan om hun werk te steunen.
Romee slaapt lekker op papa' s borst
Hoeveel ze ervan meegekregen heeft weten we niet, maar Romee was echt uitgeteld na het bezoek aan het kamp en het ziekenhuis. Ze viel op steffan's borst in slaap.

Er was een vraag over die korstjes op haar gezicht.. hmm, tja. Wij zijn een uurtje niet echt oplettend geweest voor zonnebrand. De volgende dag had ze de blaren op het gezicht staan.. Ai. Maar het trekt alweer bij.
Morgen eerst naar de douane voor de verlenging van ons visum en dan door naar het vliegveld. Johan pikken we op het vliegveld op en daarna gaan we gezamenlijk naar Kanchanaburi. Hebben we ook weer heel veel zin in!
Marijns conversaties..
Nog een klein stukje van Marijns conversaties, als uitsmijter: ' mama we spelen van wicky en die piraat, Hakar. Hoe groot is die mama? Zo groot toch , ongeveer? (handjes 30 cm van elkaar). Maar dat is op televisie he? Nou televisie is maar televisie dus wij spelen nu wel dat ie zo groot is (handjes minstens een halve meter van elkaar).."