Op vliegveld van Koh Samui

Weird!
Janine Jaarsma had me al gewaarschuwd: Koh Samui airport is heel bijzonder! En dat klopt, ik sta er op dit moment en ik heb nog nooit zoiets gezien. Een heel klein, intiem vliegveldje, wel met alle poortjes en coffeebars die je verwacht, maar niet in een gebouw. In een prachtige tuin die pas ophoudt bij de landingsbanen. Ik sta nu bij de gate, over 20 minuten gaan we weg. Ik sta! Achter een zuil met gratis internet. Wat een service. Deze gate is helemaal van hout met bankjes en veel houten stoelen, maar ook een hoekje waar je relaxed onderuit kunt zitten in zachte kussens. Er staat hier een treintje voor, die brengt ons waarschijnlijk naar het vliegtuig, maar hij had ook in de Efteling kunnen staan. Met allemaal gekleurde daken en franje eraan.

We hebben heerlijke dagen gehad op Koh Phangan. We hebben een snorkeltrip gedaan rondom Nang Yuan en Koh Tao. Heel bijzonder om daar weer te zijn. We hebben echter tijdens ons eerdere verblijf op Ko Tao nooit het paradijs gezien dat er zo dichtbij lag. Nang Yuan, 1 van de mooiste plekjes op aarde. De foto's zullen het bewijzen, maar helaas kan ik nog steeds niet uploaden. Alle plaatjes die ik er nu op kan zetten zijn van webshots.com.

We vliegen zometeen naar Bangkok, voor een paar heftige shopdagen.

Hernieuwde ervaringen

Is het echt waar?

Elke morgen sta ik hier op met een gevoel van ongeloof. Is het echt waar? Ben ik alweer en nog steeds in dit paradijs?
We worden steeds vroeger wakker. Als ik mijn ogen open doe en daarna het gordijn, kijk ik vanuit mijn bed naar een bountyplaatje. Palmen, wit strand en een helderblauwe zee. Een plaatje waar verschillende namen bij horen. Perhentian Islands, Phuket, Ko Samui, Ko Lanta, Hua Hin. Het verveelt echter nooit. Het is vertrouwd maar altijd boeiend en aantrekkelijk.

We kijken ook door de ogen van Linda en Edward heen weer opnieuw naar Thailand. De dingen die ons bij eerste bezoeken opvielen, zijn voor ons al zo gewoon en vanzelfsprekend dat we ons niet meer verbazen. Het electriciteitsnetwerk dat van touwtjes aan elkaar hangt, de eenvoudige huisjes, het drukke verkeer.

Ook hen valt het op dat de Thai zo vriendelijk en behulpzaam zijn. Zo bescheiden in hun doen en laten. Ze doen alle moeite je te begrijpen, maar soms falen hun goed bedoelde pogingen. En dan kun je niet anders, dan je ergernis toch maar verbijten en met veel geduld opnieuw uitleggen wat je wilt. Er is altijd een glimlach, soms als een ondoordringbare muur, soms als een opening naar hun onzekerheid, maar meer dan eens een alles vergevende vriendelijke omhelzing. 'Aim solly' (ja, het is geen grap, aziaten hebben echt moeite met de r)

Zoek de verschillen
Koh Phangan is zeker een ander eiland dan Ko Samui, maar de sfeer vind ik te vergelijken met Ko Lanta. Relax man, alles hoeft niet nu maar kan morgen ook. De natuur is hier alleen een stuk grilliger dan op Ko Lanta.
We reden gisteravond vanuit Ban Tai naar Haad Rin, om er te eten. Op de kaart leek het een soort zelfde ritje als van hier naar de ferrypier. Een ritje van hooguit 10 minuten.
De chauffeur vroeg het dubbele en ik met mijn grote mond ging er toch nog even tegenin. Durfde te beweren dat het eenzelfde ritje was naar Thongsala (same same).. Nou dit was dus echt ' same same but different'!

Een serie steile berghelling begon al om de hoek van het resort. We zaten in een 4wd, en een nieuwe ook, maar hij had echt moeite met zowel klimmen als afdalen.
Sommige hellingen waren zo steil, dat je vanuit de auto niet eens de volledige helling zag.. dan zou je er rechter boven moeten staan en verder proberen te kijken. Scary!

Na 20 minuten met zweet in mijn handen te hebben gezeten gaf ik aan de chauffeur toe dat dit inderdaad wel het dubbele bedrag waard was. Solly!

The graziest place to be!
Haad Rin is het strand, waar de full-moon party is geboren. Ik las in een gidsje dat het ooit begonnen is als een verjaardagsfeest van iemand. De groep vrienden die toen tijdens volle maan hadden gedanst en gedronken, besloten bij iedere volle maan opnieuw een feest te houden, ook al was er toevallig niemand meer jarig. Er kwamen steeds meer mensen, ook mensen die ervan hoorden maar niet uitgenodigd waren. En zo groeide het feestje met de ballonnen uit tot een gigantisch event, waar meer dan de helft van de bevolking van Koh Phangan momenteel van leeft!

Het dorpje eromheen is een backpackers settlement. Guesthouses, restaurants, internetcafe's en souveniershops, bookexchange, ATM's (geldautomaat) en de onmisbare 7-eleven. En op straat lopen alleen maar westerse mensen. Het sprak ons allemaal niet echt aan, raar maar waar, want wees eerlijk: in hoeverre is dit dorpje anders dan Khaosan Road in Bangkok?

De restaurants waren erg lawaaierig en speelden in op de honger naar calorieen..pasta's, pizza's, taco's. Ergens in een zijstraatje, verstopt, zat een rustig, ruim en thais restaurant. Daar kwamen we na die stortvloed van massaconsumptie een beetje tot onszelf.

We hebben nog even een blik geworpen op het partystrand. Thonson Road heet het. Bij driekwart maan lag het er maar verlaten bij. De discotheken en bars rondom waren open voor het grote publiek, en hier en daar had een toerist besloten te verdwalen in die grote lege ruimte. Het was een lachwekkend contrast, de eeuwigheid van de zee en de hype-achtige kustlijn.
We hebben de ansichtkaarten gezien van de parties. Het ziet er dan zwart van de mensen die een hapje nemen van een drug, een cocktail of elkaar.

Geef mij maar een goed boek, een lekker ligbedje, een cocktail en wat springrolls op zo'n strand. Mijn idee van uit je dak gaan.

We willen NIETS
En dat is ook zo'n beetje wat we doen. Wetende dat er straks weer een drukke tijd gaat komen voor ons allemaal, (Arjen heeft zijn been gebroken, Steffan en Edward zullen zijn werk overnemen en de bijdrage van onze mannen in het gezin zullen door de vrouwen worden overgenomen, zo werkt dat) doen we ons nu tegoed aan de zon en de rust.
We staan op, genieten van een amerikaans of thais ontbijtje, en nemen daarna een duik in het zwembad. We zwemmen een baantje of 20, of we dobberen wat rond op een luchtbedje.

We lezen boeken (Nicci French, Dan Brown) en laven onze dorst met Melon Shakes.

De reisdagen waren vermoeiend en indrukwekkend. Hier staat de tijd stil. Op dit moment krijgt Steffan een massage en vandaag volgen we allemaal.

Morgen gaan we snorkelen rond Ko Tao. Dat is het eiland waar Steffan en ik(met Marijn in de buik) vijf jaar geleden waren, en de haaien ons achtervolgden (ieks). Heeft Marijn weer wat te vertellen op school, want dit is zijn favoriete verhaal rond zijn geboorte.
Verder gaan we naar Nang Yuan, een eiland waar we de vorige keer ook al heel graag heen wilden. Nu hebben we de mogelijkheid en we verheugen ons er zeker op.

Foto's uploaden lukt nog niet, helaas. We hebben een snellere verbinding nodig.. solly... Bedankt iedereen voor de berichtjes. Ondanks de korte tijd dat we van huis zijn is het toch weer even heerlijk om te lezen!

Days in paradise

Voor het eerst met Air Asia
Zaterdagmorgen was het vroeg dag, 6 uur ging het wekkertje. We hadden net genoeg geslapen om de jetlag weg te houden tot de genadeklap diezelfde avond.
Maar we waren allen energiek en keken uit naar het moment dat we tussen de palmbomen de cocktails al proostend tegen elkaar zouden klinken.
We zouden eigenlijk om 9 uur vertrekken. Maar bij het inchecken werd ons meteen het slechte nieuws verteld, er was een delay en de vlucht stond nu gepland voor 10 uur 20. Meteen dook het volgende probleem op: halen wij de aansluiting met de boot vanuit Surat Thani naar Koh Phangan dan wel? Niemand kon het ons vertellen.
Ik verzon allerlei alternatieven.. eventueel via Koh Samui naar Phangan, misschien in Surat Thani blijven? Geen aanlokkelijk idee, maar we hadden verder echt geen flauw idee hoeveel boten er op welke tijden richting ons paradijs vertrokken.

Go with the flow, eerst die vlucht maar eens overleven. Voor het eerst met Air Asia, voor 199 baht per persoon (dit is ongeveer 4 euro). Een afstand van 900 kilometer afleggen voor zo'n luttel bedrag.. voor ons nederlanders natuurlijk een aantrekkelijk idee.
Bij de gate ontmoette ik een thais meisje, haar naam is Lek, die na een jaar in Amerika nu nog 2 uur van thuis verwijderd was. We besloten gezamenlijk te wachten. Ze vertelde ons over de arbeidsomstandigheden voor vrouwen in Thailand, over haar ervaringen in Amerika en over lekkernijen die ze leerde te eten. Haar verslaving aan Chocola sloeg een brug voor het leven!

Ze gaf ons tips over hoe te reizen naar Koh Phangan, en verder over welke markten we moesten bekijken in Bangkok. Thank you Lek for your kind help and friendly smile! A picture of you and us together will be on this site soon.

Uiteindelijk vlogen we. Een prachtige vlucht langs de zuidwest kust van Thailand. Hua Hin, Chumpon.. we herkenden ze niet maar we weten dat we daarlangs met de trein gegaan zijn, een paar jaar geleden. En ergens op zo'n strand lag ik ook ooit eens heel eenzaam te zijn tot twee engelse seniore mannetjes zich over me ontfermden, me de twist leerden en lieten zien dat het mogelijk is om 50 jaar best friends van elkaar te zijn.

Hoe ver kan dat eiland zijn??
Toen we landden in Surat Thani hadden we eigenlijk nog geen idee hoe de rest van de dag er uit zou zien. Maar we wilden absoluut de snelste manier om naar Koh Phangan te komen, daar vinden!
Lek belde de Thaise VVV en ontdekte dat er een boot ging vanaf een pier 60 km van Surat Thani af. Met een snelle prive taxi zouden we dat wel redden. Een kaartje was snel gekocht en we konden gaan.

In het plaatsje Don Sak stapten we op de ferry. Er was geen wolkje aan de lucht, het was warm, maar het vooruitzicht om al over 2,5 uur op Koh Phangan te zijn hield ons op de been. Dom dom dom, natuurlijk hadden we nooit zo optimistisch moeten zijn met Edje bij ons.
In het ruim van de ferry stond een vrachtwagen, volgepakt met ons onbekend gebleven goederen. Hij zou de wal op moeten, maar dat lukte steeds maar niet. Na de steile oprijdplank kon hij de bocht niet krijgen naar de wal. Na een paar keer proberen begon de eerste Thai zich ermee te bemoeien.
Na een kwartier stonden er vijf thai omheen, aanwijzingen te geven maar het hielp natuurlijk niets. Na nog een kwartier stonden er wel drie wagens omheen te brommen en inmiddels was het havenpersoneel ook al op de hoogte. Ze zouden hem er wel uitslepen, of duwen, of 1 of ander thais truukje verzinnen zodat het onmogelijke mogelijk werd. En wat ons betreft mochten ze daar best wel over nadenken, maar niet te lang meer please.
Half drie en het leek er niet op dat we ooit nog weg zouden komen daar.
Kwart voor drie en er stond niemand meer op de kade. Hadden ze het opgegeven?
Drie uur kwam er een sleepwagen, of iets wat daar voor door moest gaan. Met een dik touw en een haak. Dit leek hoopvol.
We hoorden ineens een intens gebrom in het ruim en ja hoor, daar verscheen eindelijk dat klereding.
En nou dat anker in en wegwezen hier! Too much Donsak voor de middag.

We probeerden al kaartende onze vertragingen van die dag te vergeten, maar het was snikheet aan boord. We wandelden, dronken, aten en uiteindelijk sliepen we de tijd maar weg.

Koh Phangan in zicht!
Daar werden we graag voor wakker, hoewel steffan er wel wat moeite mee had
Om half zes zetten we totaal uitgeput maar gelukkig voet aan wal. De taxi naar First Villa was gauw gevonden. Het strand waar we aan zitten is vlakbij de pier. Om kwart over zes lagen we in onze zwemkledij in het heerlijke water van een bijna prive-zwembad in ons resort. Alle tegenslag, stof en hitte van die dag spoelde van ons af.

Morgen verder. We zitten nu in een internet cafe aan het wereldberoemde strand Haad Rin, HET strand van de full moon parties. Maar we zijn moe en we hebben nog een erg onbegaanbare steile weg af te leggen naar Baan Tai..

Ondanks Edward toch op Koh Phangan

Het had weer wat voeten in aarde, maar we zijn toch aangekomen op Koh Phangan!
Vertraging met het vliegtuig, vertraging met de boot (dit kwam door een vrachtwagen, okee..) en uiteindelijk waren we na een hele lange dag reizen om half zes op het eiland. Maar wat weer een plaatje hier!!
We zitten op First Villa, een klein maar gezellig resort aan een klein strandje. We genieten al volop van de tropische temperaturen, de heerlijke shakes en de ongelofelijke koopjes uit het dorp hier.
Morgen een langer verhaal omdat ze hier nu sluiten.

Aangekomen en op weg naar Koh Phangan

Hallo iedereen,

We zitten nu op het vliegveld van Bangkok te wachten op onze vlucht naar Surat Thani. Vanaf daar nemen we de boot, welke weten we nog niet, naar Koh Phangan.
Het loopt allemaal wel weer anders dan dat we dachten. Dit komt omdat Edward erbij is.
Gisteren hadden we 4 uur vertraging op de vlucht van Amsterdam naar Bangkok. Dit kwam ook omdat Edward erbij is. Er was een technisch probleem met de airconditioning. Paniek, we moesten na 2 uur zitten in een bloedheet vliegtuig weer terug naar de gate. We dachten dat we nooit zouden vertrekken! Er deden verhalen de ronde dat je met China Airlines soms wel 24 uur moet wachten voordat je de nederlandse bodem verlaat... BOEOE.
Maar nee, het viel nog mee. Om half zeven 's avonds vlogen we dan toch.
Goed geslapen in het vliegtuig dankzij de pilletjes, en we kwam eigenlijk nog vrij fit om 10.00 's morgens in Bangkok aan. Het was vrij druk bij de douane, maar daarna liep alles op rolletjes. Om 12.00 uur waren we bij het hotel. We konden lekker douchen en daarna Bangkok in.
We zijn meteen naar Khaosan Road gegaan. Daar allerlei indrukken opgedaan van de vele winkeltjes en handeltjes op straat. Onze score tot nu toe: een verantwoorde hoeveelheid aanstekers, sigarettendoosjes en niet te vergeten een Gucci zonnebril. Het stickertje laten we er op zitten (gna)

Een paar van de tot nu toe onvergetelijke ervaringen: met zijn vieren in de tuktuk. Met 80 km per uur door het verkeer (in de spits). We wilden nog foto's maken, maar het volgende onvergetelijke moment diende zich al aan: Twee enorme olifanten vlak voor het hotel. Heel vreemd om die enorme beesten tussen de taxi's door te zien wandelen.
Nog zo'n moment: midden in Bangkok zwemmen, watertemperatuur 30 graden, de maan boven je (tussen de smog nog net te zien) en dan de regen op je huid voelen.
We hebben het hier heerlijk naar ons zin. Alleen jammer dat Edward erbij is, want ook vandaag hebben we weer vertraging en we weten echt niet of we uberhaupt aankomen op Koh Phangan vandaag (haha).

Tot ergens vanuit de Golf van Thailand.

We gaan! Terug naar Thailand

We kunnen het soms maar moeilijk geloven. Dat we echt teruggaan.
En dat allemaal morgen al!! De tassen staan klaar, de paspoortjes zitten weer in de vertrouwde moneybelt. We zijn steeds maar onderweg en dat omdat we rust willen ;) logisch toch??

We gaan met Edward en Linda. Dit zijn de mensen die we wilden verrassen met onze prijs. Toen we het vertelden waren ze helemaal overdonderd en de maanden tussen dat moment en nu voelde als erg lang. Edward heeft nog nooit gevlogen en zal dus vanaf Schiphol al allerlei nieuwe ervaringen opdoen. Azie is dan ook nog eens overweldigend anders.

Hoewel we 'maar' tien dagen gaan, zal het een indrukwekkende lange week worden voor ons allemaal denk ik. Steffan en ik gaan nu zo anders heen dan met de kinderen. We gaan naar een onbekend gebied, Koh Phangan, en zullen onze ogen alleen maar hoeven te gebruiken om al het moois in ons op te nemen. We gaan echt nagenieten.

Ik voel me ontzettend bevoorrecht dat we dit kunnen doen.
Was het alvast maar morgen!